W 90 rocznicę istnienia kościoła św. Franciszka w Borkach Wielkich ustawiono w 2001 roku przy wejściu na plac kościelny od strony ulicy figurę św. Franciszka. Pomysłodawcą upiększenia wejścia na główną aleję kościelną był ówczesny gwardian O. Bernard Knieć. Figura świętego Biedaczyny z Asyżu została zamówiona w Podkarpackiej Pracowni Rzeźbiarsko-Odlewniczej „Arkada” w Łowcach pod Jarosławiem, której właścicielem jest Józef Siwoń. Wykonano ją z żywicy epoksydowej w jednolitym kolorze.

Po budowie kościoła pozostało wiele niewykorzystanych kamieni, z których ułożono i usypano niewielkie wzniesienie naprzeciw wejścia do kościoła. W 1924 roku zaczęto zwozić kamienie na wybudowanie „Alwerni”, czyli groty w której św. Franciszek w czasie wizji serafina został obdarowany stygmatami. Grota ta miła być wybudowana z okazji Około roku 1928 O. Rafał Müller, który przyczynił się wielce do wybudowania groty lurdzkiej na Górze św. Anny, poświęcił wiele siły i czasu na szukanie w całej okolicy dużych kamieni polnych, które wraz z mieszkańcami zwoził na plac kościelny z chęcią wybudowania na nim groty lurdzkiej, ale do realizacji tego przedsięwzięcia nie doszło.

Po przybyciu do Borek Wielkich 19 kwietnia 1905 roku franciszkanie zamieszkali w wynajętym od pana Franza Wrobla (+1935) domu, który stał się tymczasowym klasztorem. Tam urządzili cele mieszkalne i kaplicę, sprowadzając do niej odpowiednie sprzęty liturgiczne podarowane przez gwardianów z różnych klasztorów. Uroczyste wprowadzenie franciszkanów i przywitanie przez parafian nastąpiło w niedzielę wielkanocną 23 kwietnia. W tym dniu ks. proboszcz Bruno Alexander z Olesna poświęcił tymczasowa kaplicę.

Na końcu głównej alei przykościelnego parku w Borkach Wielkich, niedaleko wjazdu do klasztornego gospodarstwa, umiejscowiona jest kapliczka Matki Boskiej Fatimskiej. Została wykona w 50 rocznicę objawień fatimskich i poświęcona wieczorem 13 maja 1963 roku. Oprócz wizerunku Matki Bożej (wys. ok. 160 cm) wykonano mniejsze figurki dzieci fatimskich: Łucji, Franciszka i Hiacynty oraz kilku owieczek. Betonowe figury pomalowane były na biało. Fundatorem kapliczki był miejscowy rolnik Józef Kubosz (1919-1991).

Na trzech podarowanych przez boreckich rolników polach urządzono ogród klasztorny. Część przeznaczono na uprawy, a część na park. Kształtowaniem ogrodu zajęto się po wybudowaniu klasztoru i kościoła jesienią 1911 roku. Zburzono prowizoryczne szopy, a cały plac ogrodzono drewnianym płotem z desek pozostałych po budowie. Po południowej stronie odgrodzono ogród od podwórka ceglanym murem.